SESSİZ ÇIĞLIK

Koçluk yolculuğunda, büyüdüm, geliştim, silkelendim, öğrendim ve öğrenmeye devam ediyorum.

En büyük getirisi ise, sessiz atılan çığlıkları duymayı öğrendim. İnsanların içindeki bende varım duygusunun ifade ediliş şekillerini, yola çıkışlarını, şaşkınlıklarını, şapşallıklarını, iyi yürekleri, kaliteyi, kalitesizi görmeye başladım.

Bu sessiz çığlıkları duyabiliyor olmaktan ve farkında olmaktan bazı zamanlar çok memnun olduğum söylenemez. 

Her ne kadar insana dair tepkiler yıllar içinde beni şaşırtmasa da, çoğu zaman sarsmıyor değil.

Gördüğüm ve sarsıldıklarıma örnek verecek olur isem; yaptığınız bir işten, katkısı olmadığı halde nemalanmaya çalışanlar, kendine zorla alan yaratanlar, sesli sessiz çığlıklar, senin de bildiğin birlikte tanık olduğunuz, açık olan konularda sanki sen onla birlikte  yaşamamışsın gibi olay daha farklıymış gibi hava yaratanlar, yaş almış olup da beyaz yalanlara başvuranlar, kandırmaya çalışanlar, sınırsız özele dayanan şuursuz sorular ve neler neler.

Çoğunun kendi penceresinden baktığı hayata, empati kuramadan, kendini ortaya atması, bazen sosyal mecra ile, bazen mail ile, bende varım gayretleri enteresan gelse de, insana dair buluyorum.

Koçlar, yargılamaz anlamaya, fark etmeye çalışır.

Beden dilini çözer, bakışların ardındaki sır perdesini bir nebzede olsa aralar, insanların değişkenlik gösterebilen çok yönlü yüzlerini, içlerindeki duyguyu görür. Ve bu yolculukta şaşırsa da öğrenmeye devam eder.

Koçluk yolculuğuna çıktığım için çok mutluyum, kim bilir daha neler ile karşılaşacağım. Öğretecek ve öğreneceğim.

Yolum ışıklı, ve ışığa yakışır insanlarla kesişir olsun temennim.

Kişisel gelişim için, farkındalığı yüksek, tüm tanıdıklarıma şiddetle, ısrarla fakat zorlamadan J) öneririm. 

Ön yargılarınızdan kurtulun, araştırın, her yer koç kaynıyor demeden önce, işin özüne dönün, görün bakın bambaşka bir Dünya çıkacak karşınıza…

Sevgiyle

G.Banu Kocatepe

Kasım 2015