DAHA ON YEDİ, ON YEDİ, ON YEDİİİİ

Dilimde Teoman’ın şarkısı, daha on yedi on yedi…

1 Eylül Dünya Barış günü bugün, bende ise yeri apayrı, on yedi yıl olmuş aynı kuruma hizmet edeli.

Dolu Dolu, Kocaman on yedi yıl.

Ömür geçmiş.

Bir anda o günlere döndüm, tecrübesiz ama bir o kadar hevesli.

Ürkek ama atak.

O yıllarda bile tuttuğunu koparan.

On yedi yılda, doğurdum, büyüttüm ama bende büyüdüm.

Neler gördüm neler, hamdım piştim.

Oğlumun altı bezli idi ben buraya geldiğimde, şimdi aynı kurumda Üniversiteli.

Anacığım hayatta idi. Şimdi toprak altında.

Baba yürekli bir yönetici yoğurdu hamurumu, yetiştirdi, öğretti, hep doğruydu, hem düzgün.

Sürekli gelişmemize yön verdi, hala öyle yönetici lazım diyorsam vardır bir Hikmeti.

Lise mezunuydum ama yüreğim doktoralı idi, şimdilerde ise çok şükür Doktora öğrencisi.

Gelişim, eğitim şart ama en önemlisi geçinmeye gönül şart.

Seveceksin çalışmayı, ekmek yediğin yere ihanet etmeden, sırt sırta dirsek dirseğe gerçekten senin gibilerle.

On yedi yıla neler sığdırdım neler, o küçücük kurum devasa bir kurum oldu.

Bugün düşünüyorum da, eşimin de tam desteği ile, hep önümü açarak, tırnakla kazıdım ben bu işi, kattım, katıldım, emek verdim, keşke demeden.

Bugün Dünya Barış gününde hiç istemeden savaştım birkaç zırva ile.

Varsın olsun, büyümek için törpülenmek, kırılmak, zedelenmek şart, Şahin ve akbabalar gibi, değişim istiyorsan önce kendinden başla.

Hem değiştim, hem değiştirdim.

Yanımdaki bebeler büyüdü, çoluğa çocuğa karıştı.

Yardımsever ve iyi kalbim zaman zaman zarar verse de, özü söz bir, yolu şaşmayan, yalana dolana riayet etmeden ben, hiç keşke demedim.

Sevmediklerim mi? Onlar ne yazık ki işin hakkını vermeyen, çalışmaya gönlü olmayanlar. Varsın sevişmeyelim.

Hakikat olan kuruma faydadır.

Halik bilmezse, malik bilir diyerek,

Daha on yedi, on yediiiiii dilimde bu güzel şarkı ile bitiriyorum.

Şükür ve teşekkür ile…

Sevgiyle

G.Banu KOCATEPE

Eylül 2016