LOKUM ŞEKERİME :(

 

LOKUM ŞEKERİME İTHAFEN L

2009 Eylül ayında ‘’satın aldım’’ ben onu… Lokum’u J Ben aldım diyorum ama, aslında o aldı, seçti beni…

Evet bu tür yerlerden asla satın almamalıyız , en büyük savunucularındanım ama, bahsettiğim gün başka bir vesile ile girdiğim pet shopta idi, daracık, karanlık bir kutuda hapsolmuştu. Mağaza sahibi kutuyu açıp Show yapmak istedi ve biz pembecik dilli Lokum’um ile göz göze geldik, ben değil o seçti beni, dakikalarca bacaklarıma dolandı, mırladı ve gözümün tam içine baktı.

Ve pek tabii artık geri dönüşü yoktu.

Hemen sahiplendik, o an tek düşüncem onu, o cendereden kurtarmaktı. 

12 koca yıldır bizimle birlikte… Şükür,

Ben bu yazıları yazarken de oldukça hasta, göz bebeği bile soldu… Kısa sürede eridi bitti, tahliller, ultrasonlar, ne olduğunu anlayamadık.

Hep cool, hep seviyeli, hep güzel, hep asil ve hep iyi huylu  Lokum.

Hiç hastalanmadı, hiç yormadı, hiç aşırmadı, hiç kaçmadı, canımız Lokum.

Dünya tatlısı Lokum.

Son bir iki yıldır, onca koca seneden sonra bahçe ile tanıştı, kelebeklerle koştu, çam ağaçlarının içine saklandı, komşulara gösteriler yaptı sokak çocukları ile arkadaş oldu.

Tam her şeye yeni başlamışken… Çok çok hastalandı lokum. Her gün veterinerde, Ağabeyi canım oğlum, merhametli yüce yürekli ağabeyi Baybars’ımız her gün muntazaman götürüyor ilgileniyor, evimizin neşesi iyileşsin diye maaile duacıyız.

Seni hiç unutmayacağım/unutmayacağız  can dostum. Pembe dillim, sürme gözlüm, yumuşacık patilim, biriciğim. Benim hala umudum var, iyileşecek benim kızım.

On iki yıllık yol arkadaşım.

Pandemi günlerinde, yaşadığımız bu zorlu süreçlerde, insanlar sevdiklerini çaresizce kaybederken ve eli kolu bağlı iken,  bu vedanın, bu satırların  bazıları için anlamsız geldiğini anlamaya çalışsam da, içim acıyor.

Lokuma veda etmek istenmiyorum,    

Meleğim iyileş pembecik patiklim, pembecik dillim.

Bahçe ve kelebekler seni bekliyor.

Yol arkadaşın, annen…

Banu…