SÖYLEYECEK SÖZ KALMADI İSE...

 

Bir dostum bu aralar yazmıyorsunuz Banu hanım deyince,  bloğuma baktım,

En son Temmuz ayında söyleyeceğim bir şeyler olmuş,

Nedense yaş aldıkça, gördüğün her şeyi kanıksıyorsun ve sanırım söyleyeceklerin azalıyor.

Şaşırmıyorsun, şok olmuyorsun, olağanlaşıyorsun. Belki de, söylemenin çoğu kez işe yaramayacağını öğrenmiş oluyorsun.

Mottom; Söylenme! Söyle olsa da hayat seni söylememeye doğru itiyor.

Diye kendi kendime düşünürken, gazetelerde aşıyı bulana Türk hocaları okuyorum iki gündür.

Manşetler, flash flash flash; Dünyanın Uğur’u, Türkiye’nin gururu… Uğurun eşi Özlem, bla bla….

Prof. Dr. Uğur Şahin ve Eşi Özlem Türeci…

4 Yaşında Almanya’ya ailesi ile göç eden hocanın yaprak sarma ve kuru fasulye sevdiğinden basit yaşam hikayesine kadar her şey var gazetelerde,

Hocalarımızın hikayesi  başka milletten insanlar okurken ilginç olurda,  bizlere ilginç gelmediği gibi  yürek burkutuyor, yürek acıtıyor.

Keşke göç edecek sebepleri olmasa idi,

Keşke bu topraklarda Almanya’da temelini aldığı aynı eğitim imkanları sunuluyor olabilse idi,

Keşke Türkiye’de ki Üniversitelerde okumuş olsa idi,

Keşke Özlem Türeci, hocanın eşi vasfıyla anılmıyor olsa idi,

Keşke Özlem Türecinin de geçmişi, Uğur hocanın gölgesinde kalmasa idi,

O zaman daha az acırdı canımız.

Sağ olsunlar, var olsunlar,

Işık oldular.

Keşkelerin az olduğu sağlıklı günlere kavuşmak dileğiyle,

Güneş Banu KOCATEPE

Kasım 2020