UÇ UÇ BÖCEĞİM, ANNEN SANA TERLİK PABUÇ ALACAK

Kendi kanatlarınla uçmaya çalışmak ilk başlarda zor olsa da ne güzeldir.

Özgürlüğe yol almak, yapabilirliğe kanat çırpmak.

Tabii hazır isen.

Yok sadece arka taraflarda bir cenahın kalktı ise, yarı yolda kalırsın, aşağıya doğru iniş başlar. Rüzgar gerekir, el atmak gerekebilir. Lodos, poyroz, keşişleme...Aman...

Denemelisin, haklısın, denemeden bilemezsin, ama o çevrende akıl verenlerin gazı yetmez, gerçekten olgunlaştığına, ehil olduğuna kendin inanamalısın. Ondan sonra denemelisin.

O zaman , işte o zaman kanat çırpmaların ses getirir, yön verir.  Vay arkadaş dedirtir.

Aksi halde iki yaşındaki bebeklerin inat dönemindeki duruma düşersin. Hani elini tutmak istersen tutturmaz, önden gider, kendince seni iplemez ya, ben ben ben durumu hasıl olur bünyesine, sonra oturur kıçının üstüne ve  melül melül bakar, kurtar onu diye. O günleri hatırla.

Tecrübeye, deneyime saygı duymayı, düşmeden öğrenirsen, diğer denemende daha başarılı olursun.

Kendi yetkinliğine kendin karar verdiğin şu günlerde, dön bir bak bakalım oldun mu? Ehil misin?

Oldum diyorsan, yolun açık olsun.

Yukarda havalar güzel olsun.

Bol ışıklı, güneşli olsun.

Sevgiyle...

G.Banu Kocatepe

EYLÜL 30 :)