SEN ÖLÜNCE KİM AĞLAR?

İşini sevmek, görev adamı/kadını olmak güzelde, gel gelelim, şu işini kapının önünde bırakanları kıskanmıyor değilim. Sanırım herkeste olmayan ama mutlaka olması gereken  bir yetenek.

İş ile yatıp,iş ile kalkanlardanım ben ne yazık ki.

Öyle üst düzey yönetici falan sanmayın sakın, ruhum böyle.Görev kadını.Beğen yada beğenme aldığın paranın karşılığını en iyi şekilde icra edebilme derdindeyim.

Bayram tatili epey uzun diyerek, aldım Karadeniz turu, daha uçak biletlerini alırken ‘’ben belki gidememlere’’ başladım aileme. Artık herkes biliyor. İş önemli ise, yapılacak bir şey varsa bayram seyran beni durduramıyor.Tamda iş verenlerin istediği türdenim aslında ama kendime zararım oluyor böylede.

İşte başarı, manevi tatmin önemli tabii , para ile değilde gazla, motivasyonla çalışanlardanım ben.Minicik bir teşekküre değiyor kendimce yaptığım fedakarlık.

İşte gene böylesi bir gün.Herkes tatilde,dinlencede, kanuni haklar zırvasında iken,  ben Karadeniz Turumu iptal ederek çalışıyorum. 

Akşamları şu sıralar elimde bir kitap var. Ferrasini Satan Bilgenin yazarından, Sen Ölünce Kim Ağlar? Kitap beni kendimi sorgulama noktasına getirmeyi başardı.Çok hoş bir kitap.Kesinlikle tavsiye ederim.

Gerçi ben öldükten sonra kim ağlarsa ağlasın diyecekler olacaktır mutlaka ama, kitabı okurken fazla çalışarak kendimde yarattığım stresimi düşündüm.

Ergenusum ile yapmam gerekenleri ıskaladığımı, canım eşimle güzel Karadenizi gezme lüksünü kaçırdığımı, dinlenemediğimi, yaranamadığımı ki derdim bu değil , taç takılmadığını ve daha nicesini.

Bunlar küçücük nüanslar olsada aslında hayatı kaçırdığımı, işimi severek yapmaya devam etmem gerektiğini, ama eve girerken kapının önünde tıpkı bir ayakkabı misali işi kapının önünde bırakmam gerektiğini düşündüm.

Ergenusum sabah telefon açtı, ben gene işteyim, günlerden Pazar. Eğer çalışmıyor olsa idim, rahmetli annemin doğum gününü kutlamaya koca bir buket çiçek ile eşimle el ele gitmeyi planlıyordum. Ergenusuma dönecek olursak, Önemli bir sene Üniversiteye hazırlanıyor, bu arada kendi gibi tatlı mı tatlı bir kızdan hoşlanıyor. Derdi büyük. Anlatacakları çok. Onu ayak üstü öylesine dinlemekten şu anda vazgeçtim. İşime gösterdiğim ‘’ciddiyetin’’ çok daha fazlasını , hakettiği gibi yapacağım. Akşam gözünün içine baka baka dinleyeceğim, konuşacağız, dertleşeceğiz, çünkü asıl işimi OĞULUMU kaçırıyorum.

Kitaptan çıkardığım ilk  ve en önemli  ders  sanırım bu.

İkinci ders bugün eve dönüşte, asla iş konuşmayacağım. Güzel bir yemek ertesi eşimle koyun koyuna bir film keyfi. Zaten iş ile ilgili kısmı hakkı ile yaptım, artık kapı önünde kalmayı hak ediyor. Bu kez başaracağım.Önce kendim ve sevdiklerim sonra iş...

Üçüncü ders, biraz acı olsada, gayretini çabanı asla görmek istemeyenleri , İş odaklı olmakla suçlayanları, titir  ve hiyerarşi bombardımanına maruz kalanları, kendince tacı hak ettiğin halde kendini paralasanda o tacı asla takmayacakları, bencil ve kıskançları  affediyorum. Olduğu gibi kabul ediyorum.

Ben ölünce ağlayan çok olurda, siz ölünce kim ağlar diyerek,

Sevgiyle...

G.Banu KOCATEPE

Ekim 2013