YOL ARKADAŞI

Yol Arkadaşlarınız bazı dönemler ortadan kaybolmayı tercih edebilir. Ya da size eşlik etmeye ara verebilir.

Bu daha renkli, neşeli, yeni yol arkadaşı bulduğu içinde olabilir, yeni yollar keşfetmek için de, biraz sizi özlemek içinde.

Nereden çıktı şimdi bu diyenlere,

Blogda ki yazılarımdan birine sadık bir okur, bu aralar depresif olduğumu düşündüğünü yazmış. Şöyle bir son yazılara bakıyorum da yoruma hak vermemek ne mümkün.

Yol arkadaşlarımı düşünüyorum. Şu sıra pekte eşlik edenim yok.Sebebi sadece iş yoğunluğu olmasa gerek diye, silkelenip bir iç yolculuğu yapmaya dalıyorum. Derin sulardayım. Okur haklı, artık havadan mıdır, sudan mıdır bilinmez. Dalalım gitsin. Tüplü, tüpsüz, elbet çıkış var. Vira Bismillah…

Ben deniz yapı olarak zaten herkesle kaynaşan, hemen kanka olan tiplerden değilim, hep azdır ve de özdür arkadaşlarım. Seçerim. Çok açık görünsem de ‘’fikir’’ olarak bu konuda örümcek kafalıyımdır. Ser verip sır vermeyen cinsten. Bir insana gönlümü açmak zaman alır belki ama, gönlümü, yüreğimi sonuna kadar açtığım insana da asla kapanmaz bu gönül.

Şu sıralar fark ettim ki yalnız yürüyorum yollarda.

Yaş almak, olgunlaşmak, hayatın sürprizleri, iş yoğunluğu, kendine yetebilmek, zamanla yarışmak derken şöyle bir bakındım da ben yol arkadaşlarımı bayağı arka sokaklar da bırakmışım. Aslında niyetim beraber devam etmek, engebeli yollarda, onlardan da bir şeyler alarak, onlara bir şeyler katarak, zira insanın azda olsa yol arkadaşları olmalı.

Yoksa hayat çok renksiz ve banal. Değil mi?

Beklide ufkumu genişletirken, çevremle, diğer vitrinlerle çok haşır neşir iken , yeni bilgiler öğrenme telaşı içinde, kaybettim onları arka sokaklarda.

Yeniden el ele yürümek istediğim bir iki yol arkadaşım için, kendimi sorguladım. Son zamanlardaki huysuzluğumu, hayata çok ciddi bakışımı, ölümle tanıştığımdan beri herkesin bir gün göçeceği gerçeği ile daha mistik duygular hissettiğimi, ulvileştiğimi sandığımı, bu arada başka yöne gidenleri unuttuğumu.

Evet herkesin yolu ayrı, kesiştiğimiz sokaklarda olacak zaman zaman ama ben aynı yolu yürüyecek yol arkadaşlarımı arka sokaklardan, yan yollardan toplamaya gidiyorum.

Okurun dediği gibi, depresiflikde, huysuzlukta bir yere kadar.

Yeniden renkli, eğlenceli sokaklara beraber yol arkadaşlarım ile dalmaya gidiyorum.

Gerçek yol arkadaşları,  sokaklar,  caddeler kazınmış olsa da eli bırakmaz diyerek.

Sevgiyle…

G.Banu Kocatepe

Ekim 2013-10-24