KARDEŞLİK ÖYKÜSÜ,KARINDAŞIMA İTHAFEN...

İYİKİ DOĞDUN MELEĞİM,SENİ ÇOK SEVİYORUM.

Karındaş olmadan da kardeşlik olur elbette ama ben nedense bugün kardeşim, karındaşım olduğu için şükür ederek başladım güne.

Dokuz sene farkla aynı karını paylaştık biz. Aynı karınla geldik, aynı yollardan geçtik bu karmaşık dünyaya, kan bağı var aramızda elbette. Ama daha ötesi var.

İlk doğduğu yıllarda inanılmaz bir abla oldum kendimce. Bir çeşit küçük anne, edası ile dolaştım çevresinde, naturamda var neticede. Hastanede ilk gördüğümde simsiyah kıvırcık saçlarını, kapkara cin gibi gözlerini, hayatımda önemli bir yeri olacağını anlamıştım sanki.

Sardım, sarmaladım, yemeğini yedirdim, gezdirdim, sayıları öğrettim , korudum, kolladım…O  ilkokula başladığında bende fırtınalar kopuyordu, aşk sevda yollarındaydım. Ama hiç bırakmadım elini tutmayı. Anladı mı bilmem , o yıllarda ruhumdaki yerini , ama şimdi anladığını düşünüyorum.

İyi ki var, iyi ki hayatımda, o yıllarca evin küçüğü olduğundan hiçbir zaman fikrine güvenmeyen ben, şimdilerde her sıkıntımı rahatlıkla paylaşıyorum. Akıl alıyorum. İlk zamanlarda yaşadığımız jenerasyon farkı eridi gitti. Daha içli dışlıyız şimdilerde. Artık sadece kardeş değil, çok iyi birer dostuz. Belki her şeyimiz farklı, tezat aslında ama ruhumuz özünde bir. Dünyanın neresinde olursak olalım kalplerimiz bir. Kimse ona zarar veremez. Önce beni bulur karşısında. Hastalandığında sıkıldığında üzüldüğüm,sevindiğinde başarılı olduğunda coştuğum… Biliyorum ki o da bunları hissediyor.

Göz yaşlarımızda, gülüşlerimizde, ruhumuzda, bizi biz yapan özelliklerde kısacası her yerde birlikteyiz. 

Aynı karınla başladığımız bu yolculukta, el ele kucaklıyoruz hayatı.

Karındaşım, can yoldaşım, bazen akıl hocam, ama  edepsizim, nice yıllarda beraber olmak dileğiyle.

Baybars ve Rüzgarın aileleri ile birlikte…

G.Banu KOCATEPE