ANAM ANAM

Ey sen ! Sana sesleniyorum… Henüz anasını kaybetmemiş, ölümle yüzleşmemiş insan …

Bilir misin? Anası yaşayanları nasıl kıskandığımı, ana-kız alış verişe çıkanları, ana kız sohbet edenleri, arkadaş olanları, nasıl kıskandığımı.

Yaşın kaç olursa olsun anasız kalmak, yaralı kuş misali. Dım dızlak kalırsın ortada. Kolun kanadın kırılmıştır bir kere. 

O çok sevdiğin, seni karşılıksız seven insan göçüp gitmiştir. Artık yalnızsındır bu hayatta.

Hala hayattaki anacığının arkadaşlarını görmek istemezsin. Çünkü seninki toprak altındadır. O yaşlılıktan büzüşmüş anneanneni hatırlamak istemezsin. Çünkü seninki toprak altındadır. Evine gitmek istemezsin, çünkü hatıralarla yüzleşmek zordur. Anneler gününde sen anne bile olsan, duman olursun. Yapabileceğin tek şey vardır. Dua etmek ve mezarına gitmek. Çünkü o toprak altındadır.

Onun için diyorum ki anasını kaybetmemiş inşallah uzun sürede kaybetmeyecek insanoğlu,  şükür et haline. 

Unutma senin yerinde olmak isteyen çok insan var. 

Sarıl ellerine kollarına, öp yanacıklarını hem de böyle tükürüklü tükürüklü, şapır şupur , seni seviyorum de kocaman çıksın kelimeler, bekleme anneler gününü.

Ve şunu hatırla ‘’Ağlarsa anam ağlar, gerisi yalan ağlar.’’ 

Geç olmadan.

Sevgiyle…

G.Banu KOCATEPE

Şubat 2012