RUHUN KELEPÇELERİ

Ruhumuzun kelepçeleri var. Elimizi, kolumuz bağlayan. Gerçek Kelepçeler gibi. Bu da ruhumuza geçmiş. 

Anahtarı ulaşılabilir olanda var, olmayan da var.

Kurtul kurtulabilirsen.

Filmlerdeki gibi, kan ter içinde kalırsın, kafa sağlığın yerinde ise, kurtulunabilir ama değilse, debelen dur.

Kiminde can sıkıntısı görünümlü. Ki bu benim kelepçelerimden biri. Kiminde depresyon, kiminde boşluk, kiminde aşk, kiminde terkedilmişlik, kiminde fobiler, ama hemen hemen herkesin ruhunda bir kelepçe. Kimi  çok sıkı, kimi gevşek.

Sapık gibi, hiç ummadığın anda ruhunun boynuna geçiveriyor. 

Onlarla yaşamaya alışmalı mı, kurtulmanın yollarını mı bulmalı, kişiye göre değişir.Bazı gariplerde, garibanlarda, şansızlarda  bir değil, çoklu mübarek.

Bilezik gibi, renk renk, şıngır şıngır.

Konuşabileceğin, anlatabileceğin , ruh kelepçeleri var, ama birde kimseye anlatamadığın, bazen kendine bile dar gelen ruh kelepçeleri de var.

Senin ruhunun kelepçesi hangisi? Önce onu bulmalısın.

Ben kendi ruh kelepçemi buldum bugünlerde. Kendisi ile iyi geçinmeye çalışıyorum.  Alttan alıyorum. Pof pof luyorum.Okkalıyorum. Belki yola gelir. Anahtarı verir, açar kurtulurum diye. Didişse bile benle, sesimi çıkarmıyorum.Tartışmaya girmiyorum. Aramızda centilmenlik anlaşması yapmışız gibi, tek taraflı.

Bazen unutuyorum anlaşmayı , kafam atıyor.Ters davranıyorum ama. Canımı sıkıyor. Daha bir kendimle yüzleştiğim dönemlerde. Bilimsel çözümler(doktor,ilaç vs) arıyorum, posta koyuyorum. Bakıyorum zorla güzellik olmuyor, ilk denediğim sisteme dönüyorum.

Canım kelepçem, güzel kelepçem...

Şu aralar ruhuma geçen kelepçe, bahar mevsiminden dolayı çoğumuzda olan kelepçe sanki. Göç etmiş mevsim kuşları gibi, gelmiş bizim diyarlara. Ruhlara...

Bana kendini can sıkıntısı olarak gösteriyor. Kendimi sokakalara atmamı, avare avare dolaşmamı istiyor. Herkesten farklı olduğumu düşündürerek,yalnız kalmamı sağlıyor. Bazen kulağıma öyle sözler fısıldıyor ki, onu dinleyecek olsam, vay halime.

Düşünüyorum, boşluktan oluyor desem, yok değil. İş yaşamı zaten vaktimizi alıyor. Okuyorum, yazıyorum, çoluk, çocuk, eş , sosyal hayat, yok bu boşluk değil. 

Boşluk anahtarı uymuyor benim ruhun renkli kelepçesine.

Sıkılan can koca ister anahtarı, bu bana hiç uymaz, çok şükür yirmi yıldır aynı yastığa baş koyduğum eşim var.

Sıkılan can çabuk çıkmaz anahtarı, bu belki uyar , denemek lazım diyeceğim ama; deneyecek cesaretim yok. Çünkü sıkılan can ile ömür geçmez.

Rahat batması anahtarı, sanırım benim anahtarım bu.

Buldum anahtarımı buldum.

Kalın sağlıcakla,kelepçesiz.

G.Banu KOCATEPE

Mart 2013